როცა ცეცხლი ბობოქრობს და ალი ცაზე აწვდება
შერკინება არვის ძალუძს და ქვითინი იწყება.
ქალი კივის. ბავშვი ტირის, კაცი შიშმა შეიპყრო,
ულმობელმა ხაძანრმა კი, გავრცელება დაიწყო.
მეხანძრეთა რაზმი მოდის, იძახიან ბიჭები
უმალ ყველამ მოიშორა, სევდიანი ფიქრები.
აღიმართა გასაშლელი კიბე ცეცხლის ზონაში,
და ჩაერთო მამაცები, სტიქიასთან ბრძოლში.
კვამლში ცეცხლი გახვეული, ცას და მიწას მოშორდა,
ცეცხლმა უკან დაიხია, მას მეხანძრე აქრობდა.
აი, ასე თავგანწირვით, იცავს დოვლათს მეხანძრე
და თან ახლავს მის ცხოვრებას დღე ხიფათით აღსავსე.
გავიხსენოთ ჩერნობილი - ქვეყნის ყოფნა არ ყოფნა,
გვიან ღამით მეხანძრენი, ატომის ცეცხლს აქრობდა.
მათ სიცოცხლე მილიონთა თავგანწირვით დაიხსნეს,
თუმც შესწირეს თავი ხანძარს და გმირულად დაეცნენ.
ვინ დათვალოს, ვინ აღწეროს, საქმე საგმირონია,
ცეცხლის ფრონტის მებრძოლები, ყველა გმირი მგონია.
სასახელო მათი გზები, დაწყებული იმ დღიდან,
ისტორიის საკუთრება, გახდა ამიერიდან.
სამერმისოდ კვლავ ფრთებს გაშლის, მეხანძრეთა გვარდია
ქვეყნის დოვლათს ის დაიცავს, ავდარი თუ დარია.