პირველად ქალაქ ფოთში 1924 წელს მშრომელთა დეპარტამენტის საქალაქო საბჭოს აღმასკომის გადაწყვეტილებით შეიქმნა პროფესიული სახანძრო რაზმი 16 კაცის შემადგენლობით (მანამდე მოხალისე რაზმელები არსებობდნენ) და გამოიყო მახარაძის ქუჩაზე ერთოთახიანი ფიცრული ფარდული. ამასთან სახანძრო რაზმს გადაეცა ქალაქის საბჭოსთან არსებული სასულე ორკესტრი 12 კაცის შემადგენლობით. 1925 წლამდე ნავსადგურში არსებობდა მოხალისეთა სახანძრო რაზმი. რომელსაც ქალაქის პროფესიონალური (მუნიციპალური) სახანძრო რაზმის შეიარაღების მსგავსად ჰქონდა ორცხენიანი ოთხთვალა წყლის კასრებით და ხელის საქაჩავი ტუმბოთი. მას 1926 წელს შეემატა კატერი „მუშა“. რომლის შეიარაღებას მარტო ხელის ტუმბო წარმოადგენდა.
1927 წლისათვის სახანძრო რაზმის მთლიანი შემადგენლობა განისაზღვრებოდა 28 პროფესიონალი მეხანძრით. ამ პერიოდში მოთავსებული იყო ქალაქის ცენტრში. ე.წ. კოშკში. ამჟამინდელ ნ.ნიკოლაძის სახლმუზეუმი. მეხანძრეებს ორ-ორი საათი უხდებოდათ სათვალთვალო კოშკზე სამორიგეოდ ყოფნა. კოშკზე მოთავსებული იყო საათი და ზარი. მორიგე მეხანძრის მიერ ზარის დარეკა მოსახლეობაში ხანძრის ნიშანი იყო.
იმდროინდელი სახანძრო რაზმი ვერ უზრუნველყოფდა მის წინაშე დასახული ამოცანების გადაწყვეტას. ხანძრები ხშირი იყო იმჟამინდელი ფოთში. ზოგჯერ ცეცხლი ერთი სახლიდან მეორეზე გადადიოდა, მეორედან მესამეზე და მასიურ ხასიათს ღებულობდა. სახანძრო რაზმი კი პირადი შემადგენლობისა და ტექნიკური შეიარაღების სიმცირის გამო ვერ უმკლავდებოდა ხანძრის სტიქიას, გართულებულ ხანძრებზე კი ლაპარაკიც ზედმეტია.
ამიტომ ქალაქის საბჭოს აღმასკომის გადაწყვეტილებით მეხანძრეთა საშტატო ერთეულებს შეემატა რვა კაცი. 1932 წელს რაზმს გამოეყო ერთი ავტომანქანა და ჩამოყალიბდა სამმართველო, მასში გაერთიანდნენ ქალაქის ნავსადგურის და რკინიგზის სახანძრო ნაწილები. 1933 წელს სამმართველომ დამატებით მიიღო სამი სახანძრო ავტომანქანა. აქედან ერთი „ამო“ -ს ტიპისა იყო ხოლო ორი ავტოტუმბო. მეხანძრეთა დონის ამაღლების მიზნით ქალაქის საბჭომ და სახანძრო სამმართველომ სამთვიანი სახანძრო ტექნიკური კურსები გახსნეს. ეს ფრიად მნიშვნელოვანი მოვლენა იყო სახანძრო დაცვისათვის, ვინაიდან ცოტად თუ ბევრად მაინც ამაღლდა მეხანძრეთა კვალიფიკაცია, გაუმჯობესდა რაზმის ბრძოლის უნარიანობა და ქალაქის სახანძრო უსაფრთხოების საქმე.
მიუხედავად ამისა, მაინც რთული იყო მეხანძრეთა წინაშე დასახული ამოცანების სრულფასოვნად განხორციელება. დღითიდღე იზრდებოდა ქალაქის მოსახლეობა. სამრეწველო ობიექტები და მათი ეკონომიკური პოტენციალი. კვლავ დაისვა საკითხი საქალაქო საბჭოს აღასკომის წინაშე პროფესიული (მუნიციპალური) სახანძრო რაზმის სტრუქტურის გაუმჯობესებისა და პირადი შემადგენლობის 52 კაცამდე გაზრდის შესახებ. აღმასკომმა დადებითად გადაწყვიტა ეს საკითხი, მაგრამ იმის გამო, რომ მეხანძრეეებს ძნელ და რთულ პირობებში უხდებოდათ მუშაობა, თანაც ანაზღაურება მცირე იყო, დაშვებული შტატი შეუვსებელი დარჩა. დღის წესრიგში დადგა ახალი სახანძრო დეპოს მშენებლობის საკითხიც, რომელსაც 1936 წელს ჩაეყარა საფუძველი და უკვე 1938 წელს საექსპლუატაიოდ გადაეცა მეხანძრეებს სამსართულიანი კაპიტალური ნაგებობა.